Norveçli Rock Pocket Games’in daha evvel Moons of Madness ismindeki oyununu incelemiş ve 6.5 puan verirken oyunun biraz aceleye getirilmiş hissettirdiğini ancak buna karşın önemli bir potansiyeli olduğunu söylemiştim. O vakitler stüdyonun gelecek vadettiğini düşünüyordum ve Somber Echoes’u 20 saatlik bir oyun müddetinin akabinde %100’ledikten sonra niyetim netleşti: bu sefer elimizde aceleye getirilmemiş, potansiyelini hoş kullanan, epeyce farklı bir metroidvania var.
Aslında öyküye biraz değinmek istiyorum lakin oynayınca siz de göreceksiniz ki genel sınırlar dışında öyküyü anlamak pek de kolay değil. Oyunumuz uzay gemisi Atromitos’ta geçiyor, bu gemide bir şeyler fecî derecede yanlış gitmiş ve gemi bilinmeyen bir boyuttan gelen yaratıklarla dolup taşmış. Bu felaketin akabinde bilinmeyen güçler devreye girmiş ve bizi, yani Adrestia’yı uyandırmış. Oyunun başından beri misyonumuzun ikiz kardeşimiz Harmonia’yı cihanı yok oluşa sürüklemeden durdurmak olduğunu öğreniyoruz ancak Harmonia bunu nasıl ve neden yapacak, gerçekte burada neler oluyor, bu Greko-Romen uzay gemisi aslında neyi temsil ediyor, bu sorulara karşılıklar aramaya başlıyoruz.
Hikaye ortalarında giren orta sahneler yoluyla anlatılıyor ve anlatıcımız da ağır Yunan aksanı olan bir bayan. Bu kişinin kim olduğu lakin oyunun en sonunda ortaya çıkıyor. Oyunun baş karıştırıcı bir öyküsü ve dört farklı sonuyla da bitirmeme karşın başımda bir şeylerin net biçimde canlandığını söyleyemem. Bu kriptik öykü anlatımı aslında oyunun zayıf istikametlerinden biri lakin ben metroidvania’da aslen oynanışa bakarım arkadaş 🙂 O da taş üzere olunca işin kıssa kısmı pek rahatsız etmedi.
Oyuna başlar başlamaz Somber Echoes’un stereotip metroidvania’lardan biri olmamaya çalıştığını fark ediyorsunuz, zira size çabucak Aether gücü veriliyor. Bu bir nevi çift zıplama. Zıplıyor, havada donuyor ve Aether sayesinde istediğiniz tarafa gerçek fırlatabiliyorsunuz kendinizi. Bu yeteneğin benzerini Ori’de görmüştük lakin genelde bu çeşit yetenekler metroidvania oyunlarının ileriki kısımlarında açılır. Burada ise en baştan emrinizde. Bu çeşidin alıştığımız duvar tırmanışı, havada yahut yerde dash vs üzere yetenekler Somber Echoes’ta bulunmuyor. Yalnızca Aether’imiz var. Pekala oyun gatekeeping’i nasıl yapıyor?
Şöyle ki dediğim üzere başta tek küreye sahipsiniz. Öyküde ilerledikçe ikinci ve üçüncü küreleri de alıyorsunuz. Bu ne demek? Zıpladınız, dondunuz, bir taraf seçtiniz, o tarafa fırladınız, tekrar dondunuz, tekrar taraf seçtiniz. Yani ayağınız yere basmadan üç zıplama yapabiliyorsunuz. Bir de buna ek olarak düşüşü yavaşlatan hover botlarınız var. Birçok platform sekansını bu iki yeteneği düzgün biçimde kullanarak geçiyor, daha evvel erişemediğiniz yerlere iki ve üç küre sonra gidebilmeye başlıyorsunuz.
Bir de ekstradan Süpernova özelliği var. Haritanın belirli yerlerinde Aether Fenerleri var kocaman. Bunları fırlatma için kullandığınızda güçlü bir ışık hüzmesine dönüşüyor ve haritayı külliyen açabilmenizin önündeki tek pürüz olan mavi Nocturnal duvarlarını aşabiliyorsunuz.
Somber Echoes odağına savaşlardan ve bosslardan çok platform bulmacalarını almış. Sahip olduğumuz yeteneklerle haritanın ulaşamadığımız köşelerini keşfetmek için çok çeşitli platform sekanslarıyla uğraşıyoruz. Bilhassa de Supernova ile ilgili olan bulmacalar hakikaten yalnızca refleks değil beyninizi çalıştırmanızı da gerektiriyor ki bunları bilhassa çok beğendim. Bu çeşit oyunlarda kanser eden biçimde “tuzağa dokundun, tek dokunuşta öldün, haydi en başa” sekanslarından çok mesela mavi elektriğe dokunduğunuzda can kaybı bile olmadan platformun başına ışınlıyor sizi. Bu da bu cins kısımları çok daha çekilir hale getirmiş.
Yine de bir metroidvania’da platform kısımları kadar boss’ların da kıymet taşıdığını düşünenlerdenim ve Somber Echoes o bakımdan sınıfta kaldı. Oyunda çok az sayıda boss var, hatta ikisi birbirinin neredeyse birebir. Tasarım olarak da çok yepyeni, öğrenmesi vakit alan usulde bosslar oldukları söylenemez. Tersine, birtakım boss’lar sıkıntı olsun diye işin içine add dediğimiz ek düşmanlar giriyor. Centimanes ve Cyclops üzere boss’larda boss’un kendisinden çok, uğraşmak zorunda kaldığım add’lar canımı sıktı. İşe zorlama bir ‘zorluk seviyesi’ katmış bu tasarım tercihi. Boss’lardan hiçbirisi de akılda kalıcı değil açıkçası.
Oyunun harita yapısı epeyce âlâ ve bilhassa de %100’cüler için son derece keyifli başarımları var. Haritada kurtarılmayı bekleyen 26 ‘hayatta kalan’ var mesela ve bunlar sahiden de çok yeterli biçimde saklanmış. Yani her bir köşeyi didik didik etmenizi isteyen bir oyun Somber Echoes. Misal biçimde toplamaya çalıştığımız 12 kolye modülü, her dört kesimde bir canımızı bir ünite artıran Nyx’ler vs derken çok fazla sayıda toplanabilir bulunuyor.
Somber Echoes’un süratli seyahat sistemine alışmak başlarda sıkıntı olsa da oyunda ilerledikçe mantığını güzelce kavrıyorsunuz. Haritanın farklı bölgelerinde, yalnızca o bölgeler içinde seyahat edebiliyorsunuz. Bölgeler ortası seyahat için ise Circe kapılarını bulmanız gerekiyor. Yani mesela Lower Residence’teki bir geçitten Heavy Industries’teki bir geçide gitmek isterseniz evvel Lower Residence’taki Circe kapısına ışınlanıyor, oradan Heavy Industries’teki Circe kapısına geçiyor ve oradan da Heavy Industries içinde açmış olduğunuz rastgele bir geçide sıçrıyorsunuz. Bölgeler ortası geçiş için Circe kapısı mecburiliği olmasa daha da hızlanabilirmiş süratli seyahat, bilhassa de oyunun sonlarında haritada gezilmemiş yer kalmasın, her şeyi toplayayım kanısıyla dolaşmaya başladığınızda ortada Circe kapısı kullanma işi biraz angaryaya dönüyor zira.
Somber Echoes’un en kuvvetli olduğu yan ise bence görselleri ve atmosferi. Çizimler çok düzgün, arkaplan ayrıntıları çok âlâ, yaratılan atmosfer çok yeterli. Seslendirmelerle pek işimiz yok zira yalnızca anlatıcı var, orada da işin içinde ağır biçimde fütüristik Yunan mitolojisi olduğu için ağır Yunan aksanının nedenini anlıyorsunuz esasen.
Aslında bu yazıya otururken Somber Echoes’un anlatması güç metroidvania’lar sınıfında olduğunu düşünüyordum, hala da o denli düşünüyorum. Bu tipi gönülden sevenler bence Somber Echoes’un getirdiği yenilikleri sevecekler, kendimden biliyorum. Eksik yahut zayıf kaldığı yanlar var fakat yeniden de kendinizi kaptırdığınızda başından kalkamıyorsunuz. Oyuncuyu oyuna bu halde bağlayabilmek kıymetli bir muvaffakiyet. Somber Echoes bu sebeple bana Rock Pocket Games’in gerçek yolda olduğunu düşündürdü. Bir sonraki oyunları da metroidvania olursa şad olurum.