Zaman vakit oğlum Can’ın point and click adventure tipiyle tanışması için en uygun oyunun ne olabileceğini düşünürken buluyorum kendimi. Sonuçta ağaç yaşken eğilir, günümüz gençlerinin (ve daha da küçüklerinin) aşikâr çeşitlere saplanıp kalmasının önüne geçmek, adventure, dungeon crawler, izometrik RYO vs üzere çeşitleri tanımasını sağlamak lazım 🙂 Babasına çeksin istiyorum açıkçası.
Şimdi küçük yaşta bir çocuk için bir sefer oyunun eğlenceli olması kural. Bulmacaları pek güç olmamalı, ne yapacağını kolay kolay anlayabilmeli. Görselleri de cıvıl cıvıl olmalı ki dikkatini çekebilsin. Olağan bir yandan kendimi düşünüyorum, C64’te zerre İngilizce bilgisi olmadan Castle of Terror oynamaya çalışan, sonrasında tam da en uygun yaşta LucasArts klasikleriyle, çılgın Goblins serisiyle vs tanışan biriydim. Lakin artık dürüst olalım, bu tıpla tanışacak bir çocuğa mesela The Secret of Monkey Island oynatmak bana çok güzel bir fikir üzere gelmiyor artık. Evvel bir tipi tanısın, sevsin, sonrasında baba klasikleri oynasın diye düşünüyorum. Elroy and the Aliens da üstte saydığım kriterleri karşıladığı için şu an için benim nezdimde “Can okuma yazma öğrendiğinde birinci oynatılacak adventure oyunlarından biri” düzeyine çıkmayı başardı.
Elroy gencecik bir roket mühendisi. Arkeolog olan babası yıllar evvel gizemli bir biçimde ortadan kaybolmuş, o da bu yüzden içten içe arkeolojiden nefret ederek kendini bilime adamış. Peggie işine tutkuyla bağlı bir muhabir, tıpkı vakitte lisanlara, tarihe ve araştırmaya büyük ilgi duyuyor. Bu ikilinin yolu hoş bir tesadüf sonucunda kesişiyor, sonra işin içine gizemli bir kristal, Elroy’un babasından yıllarca beklemiş bir ileti giriyor ve ikili bu bildirinin peşinde atılıyorlar maceraya.
Oyunun birinci kısmı Slope City’deki çeşitli yerlerde geçiyor, sonrasında kendimizi çölün ortasında, oradan da farklı bir gezegende buluyoruz. Nihayetinde tekrar Slope City, oyunun üç sonundan birine ulaşış ve kapanış 🙂 On kısım süren bu macera öykü olarak bir oldukça başarılı, hiçbir noktasında sıkmıyor ve her ne kadar sonunu çok merak ettiremiyor olsa da tekrar de o sona giden yolun her anı birbirinden renkli kısımlarla dolu.
Ben oyunun biraz kolay üzere görünen fakat bence epey güzel çizilmiş grafiklerini bir epey beğendim. Buna bir de son derece başarılı seslendirmeler eklenince ortaya sahiden de doyurucu bir iş çıkmış. Üstelik son vakitlerde oynadığım en uygun cilalanmış ve en kusursuz oyunlardan biri oldu Elroy and the Aliens, geliştiricisi Motiviti’yi bu bakımdan da tebrik etmek lazım.
Bu cins oyunlarda moda olduğu üzere geçmişin klasiklerine hoş atıflar var. Mesela bence oyunun hamster’lı açılışı bile eski topraklar için çok şey tabir ediyor 🙂 Atıf işini abartmamış olmaları da bence başka puan, mesela 3 Minutes to Midnight bu bakımdan biraz fazla coşmuştu, bir sürü Guybrush, Tentacle, Ben Throttle atıfları falan vardı. Eskiye hürmet göstermek hoş lakin bunu tadında kullanmak daha da hoş.
Elroy and the Aliens ikinci paragraftaki “bulmacaları pek güç olmamalı” kriterimi de karşılıyor. Oyunun hiçbir noktasında “acaba artık ne yapacağım, elimdeki tüm eşyaları elimdeki öbür tüm eşyalar üzerinde kullanıp bir şeylerin tetiklenmesini ummalı mıyım?” üzere fikirlere dalmıyorsunuz. Her vakit neyi, nasıl yapacağınızı biliyor oluyorsunuz. Mesela bir yarışı kazanmak için canavarları coşturmanız mı lazım, bunu uzay gemisini gürültüyle hareketlendirerek yapacağınızı biliyorsunuz. Uzay gemisini tamir için akı kapasitörü lazım, e onu kimin sattığı da muhakkak. Pekala satın almak için parayı nereden bulacaksınız, satıcı az evvel sizden yumurta istememiş miydi? Yumurtaları koruyan mavi tüylü ufaklıktan nasıl kurtulacağınızı da bir diğer bulmaca için bira fabrikasını kurcalarken buluyorsunuz esasen.
Oyunun sunumu ve birtakım bulmacaları nitekim çok düzgün düşünülmüş. Mesela sahnede tiyatro provası yaptığımız bulmacayla sahte aramayla belediye başkanı taklidi yaptığımız bulmaca çok dikkat cazipti. Haritada ilerlediğimiz bir kısım var, art planda vokalli bir müzik çalıyor. Sonlarda kulenin merdivenlerini çıkarken hem duygusal anlar yaşıyoruz, hem de art planda tekrar çok tatlı bir vokalli müzik buna eşlik ediyor. Oyun bu çeşit anları hayli âlâ yansıtmış.
Elroy and the Aliens’ın bence en öne çıkan özelliklerinden biri de karakterlerinin çok samimi yazılmış olması. Elroy bir dahi değil, kusursuz biri değil, maceraya atılma sebebi çok yerinde. Ukalalık yapmıyor, bazen saf, bazen yaratıcı. Çok sevilesi bir ana karakter. Keza Peggie de o denli. Her ikisiyle de oynadığımız kısımlar (sonlara gerçek bir üçüncü karakter de katılıyor) bu karakterlere daha da ısınmamızı sağlıyor.
Bulmaca tarafında illa bir şeyleri eleştirecek olsam kimi mantık bulmacası çeşitlerinin çok fazla ve art geriye kullanıldığını söyleyebilirim. Tamam ben adventure oyunlarında mantık bulmacalarına bayılan biriyim fakat adım adım ilerlerken 5-6 defa birebir bulmacayı çözmek bayabiliyor. Bu da yetmiyor, sonra diğer bir yerde tekrar birebir bulmaca karşıma çıkınca ‘eh ama’ deyiverdim. Ha çok zorluyorlar mı, hayır. Lakin sıkıcı oluyor işte.
Bir öbür eleştirim biraz niş olacak, başarımlar konusu. Arkadaş, muvaffakiyetim listesine bakmayan biri karşısına çıkan bir sarkacı neden 5 defa sallasın mesela? Bu türlü bir başarımın ne kadar mantıksız olduğunu göremiyor musunuz? Üstelik o bulmacayı geçtiyseniz sarkacı sallama ihtimaliniz de kalmıyor, öncesinde de kaydınız yoksa geçmiş olsun 🙂 Mesela 5 kere mayına bas… Neden? Hedefimiz mayına basmadan karşıya geçmek, bunun başarımı olsa kâfi. Ortaya bu cins saçma şeyler serpiştirmişler fakat neyse ki bunlar olağan bir oyuncunun oyun tecrübesini olumsuz etkileyecek şeyler değil.
Şimdi bana düşen bu oyunu şöyle pamuklara sarıp Can büyüyene kadar beklemek. Bakalım tahminlerimde haklı çıkacak mıyım, sonrasında zati veririm Goblinsleri, veririm Day of the Tentacle’ları, geleceğin Eser’ini yetiştirmiş olurum.